ΕΝΟΤΗΤΕΣ
Γενικά
Ο όρος «παγωμένος ώμος» χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία σαφή κλινική οντότητα που χαρακτηρίζεται από προοδευτικό πόνο και δυσκαμψία του ώμου. Τα αίτια της πάθησης δεν είναι απόλυτα γνωστά. Συνήθως η πάθηση ξεκινά ως μία φλεγμονή των τενόντων του ώμου η οποία με την πάροδο του χρόνου εξαπλώνεται ώστε τελικά προσβάλει την άρθρωση στο σύνολό της με συμμετοχή του αρθρικού θυλάκου ο οποίος ρικνώνεται δραματικά. Ως προδιαθεσικοί παράγοντες της πάθησης έχουν ενοχοποιηθεί ο σακχαρώδης διαβήτης, παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, η νόσος του Parkinson, ενώ μία παρόμοια κατάσταση μπορεί να παρατηρηθεί σε ασθενείς μετά από ημιπληγία ή έμφραγμα του μυοκαρδίου καθώς και μετά από κάκωση και ακινητοποίηση της άρθρωσης του ώμου.
Κλινική εικόνα – Διάγνωση
Η πάθηση εξελίσσεται σε 3 στάδια. Στο πρώτο στάδιο που διαρκεί περίπου 3 μήνες το κύριο χαρακτηριστικό είναι ο προοδευτικά επιδεινούμενος πόνος που συνοδεύεται από περιορισμό του εύρους κίνησης της άρθρωσης. Στο δεύτερο στάδιο που διαρκεί 3-9 μήνες ο πόνος αρχίζει να υποχωρεί, η δυσκαμψία όμως παραμένει. Στο τελικό τρίτο στάδιο που διαρκεί 9-18 μήνες ο πόνος απουσιάζει ενώ η δυσκαμψία σταδιακά βελτιώνεται και η κινητικότητα της άρθρωσης επανακτάται χωρίς όμως πάντα να αποκαθίσταται πλήρως.
Η διάγνωση της πάθησης βασίζεται κυρίως στην κλινική εξέταση και στο ιστορικό του ασθενούς. Εργαστηριακός έλεγχος απαιτείται μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που πρέπει να αποκλειστούν άλλες παθολογικές καταστάσεις.
Θεραπεία
Η θεραπεία της πάθησης είναι κατά κανόνα συντηρητική. Σε πρώτη φάση αφού διαγνωστεί η πάθηση, οφείλει ο ιατρός να διαβεβαιώσει τον ασθενή ότι η αποκατάσταση θα επέλθει σίγουρα αλλά σιγά-σιγά και γι’ αυτό θα χρειαστεί ο ασθενής να είναι ιδιαίτερα υπομονετικός.
Στόχος της συντηρητικής θεραπείας είναι η ανακούφιση από τον πόνο με τη χορήγηση αναλγητικών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπείας με ασκήσεις του ώμου οφείλει να αρχίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αρκεί η ένταση του να είναι ήπια. Η επιθετική φυσικοθεραπεία δεν έχει θέση στην αντιμετώπιση της πάθησης και μπορεί να οδηγήσει σε επιδείνωσή της.
Σε σπάνιες περιπτώσεις που τα συντηρητικά μέτρα αποτύχουν η χειρουργική επέμβαση μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα αλλά δεν αποτελεί ποτέ την πρώτη μέθοδο εκλογής. Η επέμβαση γίνεται αρθροσκοπικά και πραγματοποιείται διατομή του ρικνωμένου αρθρικού θυλάκου.